Wollige poedel

Het is koud. En donker. Bij uitstek de tijd om iets te knutselen. Misschien moet ik mijn wolvilt maar weer eens tevoorschijn halen om iets pluizigs te maken.

Soms heb ik van die momenten dat ik even iets moet maken. Niet voor een ander, niet omdat het nodig is, maar gewoon voor mezelf. En dat kan dan iets heel onzinnigs zijn, maar wel heel erg leuk. Vorige week had ik zo'n middag.

Nadat de mails waren beantwoord en de kleine aan zijn middagdutje was begonnen, ben ik aan een vilten poedel begonnen. Vorig jaar heb ik al eens wat diertjes gemaakt en dat beviel heel erg goed. Maar het wit dat ik toen gekocht heb, was nog nauwelijks gebruikt. Dus wilde ik daar nu iets van maken. Ondanks dat ik niet van honden hou, vind ik poedels fascinerend. Van die opgetutte dan. Daar krijg ik altijd zo'n enorm Cher Horowitz gevoel bij.

Met dat voor ogen ben ik begonnen. Meestal begin ik met het lijf en de pootjes en doe ik als laatste de kop. Maar nu vond ik de kop te bepalend, dus ben ik daarmee begonnen. Maar goed ook, want het lijf wat ik daarna had gemaakt, bleek veel te klein. Als ik die al helemaal al had gemaakt, had ik opnieuw kunnen beginnen.  De snuit is een beetje te lang, maar hij hoeft natuurlijk niet helemaal te kloppen.

De 'getoupeerde' stukken heb ik als volgt gemaakt: zet een dunne streng vast op zijn plek. Draai de streng een paar keer en maak een lusje. Zet de lus weer vast. Als je het hele gebied hebt bedekt met lusjes, knip je ze allemaal in het midden door, net als bij pompoms. Zo krijg je een mooi pluizig effect.

Als je twijfelt over verhoudingen, kun je eerst een plaatje maken en van daar uit je onderdelen maken. Zorg ook dat je altijd een pluk aan een onderdeel laat zitten om hem mee vast te zetten. Verder is het een kwestie van beginnen. En doorgaan natuurlijk, want misschien lukt het niet de eerste keer.

Ik ga nou genieten van mijn onderhoudsvrije hond. En nadenken over het volgende huisdier.